Լուսինե Պողոսյան
(պատառիկ իմ կյանքի օրագրից)
(պատառիկ իմ կյանքի օրագրից)
Իսկ դուք գիտե՞ք, որ բոլորն ամեն ինչ գիտեն:
Ես գիտեմ, որ ամեն
ինչ էլ գիտեք, բայց մեդիայում կարևոր են մանրամասները: Չե՞ք հավատում: Ընկեր Հարութից
և Գեղամից հարցրեք, նույնիսկ 11-ամյա Մարիամը գիտի, այնպես որ ապասեք շարունակեմ:
Չմոռանանք ինչի համար
ենք հավաքվել...Տրանզիտը շարունակվում է
…
Հիշում եմ, դեռ մայիսի 17-ն էր, պատրաստվում էի անգլերենի պարապունքի, մեկ էլ հեռախոսս
զանգեց: Շուշանն էր Օհանյան: Չէ, չէ,չէ… Ի՞նչ Սեյրան: Շու~-շա~ն
... Նա ԳՄԱ-ի լրագրողներից մեկն է: Համով-հոտով (չգիտեմ ինչ դուխի է օգտագործում), ուտելու
աղջիկ է մի խոսքով : Վերցնում եմ հեռախոսս: Նա պաշտոնապես հայտարարում է, որ ես ու
մերոնքական Ալլան պիտի մասնակցենք լրագրողական 3-օրյա դասընթացի: Էլ ի՞նչ հետո…
Հաջորդ օրը ժամը
9-ին Քաջ Նազարը, Ուստիանը ու … Հա, ուրեմն...Հաջորդ օրը ժամը 9-ին Լուսինեն, Ալլան ու Ալլայի պապան նստում են թախտին ու գնում են ընդառաջ բախտին:
Ճանապարհը կովառատ
էր, օդը ջինջ, խոտը կանաչ ու մի քիչ անալի (թարմանում ենք):
Լսում էինք Մարտին
Մկրտչյան, Էնրիկե Իգլեսիաս և Պիտբուլ, իսկ ես ինչպես միշտ`...
Ձեզ ծանոթ ճանապարհով
հասանք Գորիս, այսինքն` Արշակա…, մտանք մեր բարեկամների տներն ու վերջապես հասանք
մեր իրական կայանատեղին, որտեղ ոչինչ կանգ չի առնում :
Դե մեզ հատուկ ջիգյարով
պաչպռոշտին արեցինք ու սկսեցինք ծանոթանալ մեր դասընթացավարների հետ: Ճիշտն ասած ես
ախտորոշող բժիշկ չեմ, թե չէ կասեմ բոլորիս
կարծիքները:
Ծանոթացանք, ծանոթացան
և ծանոթացրեցին: Նախ ասեմ, որ լարված էի և միգուցե դրանից է, որ շատ մանրամասներ չեմ
հիշում:
Հիշում եմ, որ մտանք
Բեռլին, մեր հրամանատարները ասացին, որ անջատենք հեռախոսները…
Սկսեցինք քննարկումը`
հավի մասին: Դե իրենցից ոչ ոք չիմացավ, որ մենք 15 հավ ունենք , և որ նրանք միասին
զոռով են հասցնում 5 հատ ձու ածեն: Բայց բոլորս էլ իմացանք, որ ամեն կուտ չի, որ
պիտի ուտենք:
-Դե ի՞նչ ասեմ բալա
ջան, եքյա մեծ կնեգ եմ, 95 տարեկան եմ տառալ, շատ պաներ կա հիշում չեմ, շատ պաներ
կա օզում չեմ ասեմ, ճաշը հենա կրակին, կարողա որ ասեմ `ըլլի…
Պետք է հարցազրույց վարելուց պաուզա տանք մի քանի
վայրկյանով: Փորձենք պաուզա տալ այս օրը:
Մայիսի 19-ն էր: Օրը կիրակի: Ամպերից մի քանիսը «թեթևանում» էին Գորիսի վրա:
Այդ օր մենք պետք
է ծանոթանայինք տեսանյութ նկարելու բոլոր առանձնահատկություններին:
Միգուցե սա ամբողջ
դասընթացի ամենահետաքրքրիր և աշխատանքով լի օրն էր: Ազատ մարդ չկար, բոլորն անելիք
ունեին: Եւ դա անարդյունք չեղավ: Եղան շատ գեղեցիկ տեսանյութեր, հոդվածներ, կար նաև
Լևոնչիկի հակաթուրքական պայքարը...
Հրաշք:
Վերջին օրն էր, Արփինեի
15-ամյակը:
Շատ լավ անցավ, հուսով
եմ ներկաների մոտ միշտ կհիշվի այդ պահը, որպես մեր 1-ին միասնական հավաք: Վերջին օրը,
վերջին դասը, վերջին քննությունը: Այ էս վերջինը սուտ ասեցի, հիմա էլ ենք քննության:
Վերջին օն էր, բայց
բոլորն էլի աշխատում էին: Մեկ-մեկ մտածում եմ, որ «փեթակը» մերն է, ոչ թե մեղուներինը:
Տեսանյութեր, հոդվածներ,
ժպիտներ ու իմ լուրջ դեմքը: Որ հիշում
եմ, զարմանալում եմ մի տեսակ: Ասա
տո այ մուսա, հլը հենց էտ վախտ պիտի գնայի՞ր Կանադա :
Ինչևէ, քունս ահավոր
տանում է, ու մի տեսակ էլ, ոնց որ ժամը 02.50 է:
Բարի ուշ գիշեր սիրելի
ընթերցող: Սա տրանզիտ է, և ոչ սերիալ: Սա այն հարթակն է , որտեղ զգացմունքներս, կատակներս,
լրջությունս, բարձս ու գրիչս իրար են խառնվում :
Վերջում էլ մի կենաց: Հիշենք, որ մենք թամադաներ չենք: Անուշ լինի:
Комментариев нет:
Отправить комментарий