9 июн. 2011 г.

Այն օրերին, երբ օտարները նեցուկ են կանգնում, ինքն անվրդով ապրում է...

Արդեն երկրորդ շաբաթն է, ինչ համապետական մի շարք լրատվամիջոցմերում տեղեկություններ են տարածվում այն մասին, որ օրեր առաջ Գորիսի ոստիկանություն էր դիմել Վ. Գ.-ն՝ տեղեկացնելով, որ իբրեւ ամուսինը՝ ,,45-ամյա Վրեժ Տիգրանյանը, սեռական հարաբերություն է ունեցել դստեր հետ,,:

Այն, ինչ նշվում կամ չի նշվում հրապարակումներում, հնարավոր է որ կամ նախաքննական գաղտնիք է, կամ նախաքննության շահեն են թելադրում փակագծեր չբացել` թեպետ գրեթե ոչինչ այլևս գաղտնիք չէ, ինչպես և երեխայի անունը. երեխայի, որը 14 տարեկան դարձել է 2010թ. սեպտեմբերին, երբ նաև քննչական նյութերում նշվում է, որ առաջին բռնությունը եղել է հենց սեպտեմբերին, երբ աղջնակը դեռ 13 տարեկան էր: Սակայն այս ամենն ապացուցելը թերևս հենց իրավապահների խնդիրը կամ պարտքն է:

 Այն, որ երեխան աննկարագրելի ողբերգություն է ապրում, հարկ չկա նորից նշել, բայց ինձ հիմա զայրացնելու չափ մտահոգում է մամուլում, քննչական նյութերում, անգամ Գորիսում տարածվող այն տեղեկությունները, թե Աշխենը մտավոր հետամնացություն ունի, որ ,,անցած տարվա դեկտեմբերի 23-ից հաշվառված է Սյունիքի նյարդահոգեբուժական դիսպանսերում մտավոր հետամնացություն՝ վարքի խանգարում ախտորոշմամբ,,:

Ես չգիտեմ, թե ով կամ երբ, ինչ հիմքերով է այդ ախտորոշումը կատարել, բայց Աշխենի պատմությունը հենց այդ ժամանակից չի սկսվում: Որպես մարդ, ով աղջնակին ճանաչում է վաղուց, ինձ ևս մեղավոր եմ զգում նրա այսօրվա վիճակի համար, որովետև ես մեկն եմ նրանցից, ովքեր կարող էին կանխել կատարվածը կամ ավելի շուտ մտահոգվել նրա վիճակով: Այսպես եմ ասում, որովհետև դեռևս աշնանից նրան հաճախ էի տեսնում կապտած դեպքով. Ու աղջիկը չէր թաքցնում, որ հայրն է ծեծել:

 Որոշել էի երեխաների բռնությամբ հետաքրքրված կազմակերպության դիմել, լրագրողական նյութ էինք նախատեսում պատրաստել: Աղջկա վարքագծի մեջ փոփոխություն նկատել էին նաև Գորիսի հատուկ դպրոցում, ուր նա և քույրը հաճախում էին ոչ թե նրա համար, որ մտավոր թերություններ ունեին, այլև, որ մայրը գիշերն աշխատում էր, ապրում էին վարձով: Իսկ շաբաթ-կիրակի օրերին աղջիկը, երբ դեռ 9-10 տարեկան էր, հոգ էր տանում երկամյա քույրիկի մասին, հոգում էր ընտանիքի կենցաղային հոգսերը: Շփվում էր իր հասակակիցների հետ ու ոչ մեկը, մինչև հենց նույն չարաբաստիկ սեպտեմբեր, նրա վարքագծում որևէ տարօրինակություն չի նկատել, առավել ևս մտավոր հետամնացություն: 

Բարի ու աշխույժ երեխա է: Գիշերօթիկ դպրոցից հետո նա ընդունվել է քաղաքի Ակ.Բակունցի անվան միջն.դպրոց. հենց այդ ժամանակ մայրը դստերը Երևան է տարել ստուգման, որտեղ սևով –սպիտակի վրա նշել են, որ կարող է սովորել հանրակրթական դպրոցում: Դպրոցական արձակուրդներից հետո նա պատրաստվում էր ուսումը շարունակել, և դպրոցում էլ դեմ չէին: Սակայն հենց այդ ընթացքում աղջիկը փողոցում ավելի ու ավելի հաճախ էր կապտուկներով հայտնվում և զարմանալի է, որ նույն Սյունիքի նյարդահոգեբուժական դիսպանսերում ինչպես չեն նկատել, որ իրենց մոտ Աշխենին մի քանի օրով տարել են..կապտուկներով:

Դեմ չեմ անմեղության կանխավարկածին, բայց անհասկանալի է, թե աղջկա վարքագծի իբր շեղման մասին խոսողներն ինչու են մոռանում, որ հայրը` սեռական բռնության մեջ կասկածվող Վրեժ Տիգրանյանը, նախկինում դատապարտված է եղել և ինքն էլ այսպես ասած ,,….. թուղթ ունի,,:

Կեցցեն այն մարդիկ, ովքեր այս օրերին աջակցության ձեռք են մեկնել աղջկան ու վշտից գլուխը կորցրած մորը /ում դստեր գործով քննության ընթացքում հարցաքննողներին առավել հետաքրքրել է, թե ինչու է կինը գիշերն աշխատում փռում, ինչու է երկրոդ անգամ ամսուսնացել, ինչու է ուզում, որ ամուսինը պատասխան տալ և այլն/, բայց ինչ անուն տալ այն փաստին, որ, Վ. Տիգրանյանի նկատմամբ խափանման միջոց է ընտրվել ստորագրությամբ չհեռանալը: ՈՒ այն օրերին, երբ օտարները նեցուկ են կանգնում կնոջն ու աղջկան, ինքն անվրդով ապրում է իր տանը: Լավ է, որ գոնե ամոթ ունի, տարեց հարևանուհու զայրութի համար պատասխան չի գտնում ու կորչում է դարպասի հետևում:

                                                                                                 Ս.Շահնազարյան

Комментариев нет:

Отправить комментарий