«Սկզբում չէի հասկանում, թե ինչու եղբայրս ինձ տարավ, անգամ մտածում էի, որ երկարատև պայքարից հետո գուցե հանգստի կարիք ունեի ու ստացած դեղերին էլ նշանակություն չէի տալիս... Հետո սկսվեց տառապանքս, և ամեն անգամ, երբ հարազատներս ինձ այցի էին գալիս, ու վերադառնում առանց ինձ, այլևս չէի մտածում դրսի կյանքի մասին, փոխարենը անհանգստանում էի նրանց համար ու... սովորեցի համբերել»,- տարիներ անց պատմում է Զավենը:
Комментариев нет:
Отправить комментарий