Իմ պատմությունը 7

Պարզվում է՝ որոշ մարդկանց ու ընտանիքների համար Արցախյան պատերազմն ավարտվել է...ընդամենը թվագրությամբ: Դեռ ավելին, Գորիսում ընտանիք կա՝ Բագրատ Օրդյանի ընտանիքը, որ 1992 թվականի սեպտեմբերին, նոր-նոր նորոգված ու կահավորված իր հարկի տակ երեք արկ է ընդունել, որից ամբողջ տունը տասնյակ մետրանոց բոցերով կրակի ճարակ է դարձել-մոխրացել, որ դեռ շարունակում է հատակին պահել արկերի "թանգարանային" խոռոչները, որ ապրում է տանը կից դրված, բորբոսով "նորոգ" տնակում, որ ապրում է տանտիկնոջ հաշմանդամության թոշակով ու լվացարարի փոքրիկ աշխատավարձով, հույս չունի, որ երբևէ տուն կունենա:
Հույս չունի, որովհետև այլևս կասկած չունի, որ իշխանությունները մեկընդմիշտ մոռացել են իրենց մասին: 20 տարի առաջ մարզպետարանի տրամադրած գումարով հնարավոր էր եղել ընդամենը տանիք ունենալ:
Մի փափագ ունեն՝ գոնե երեխաներն ու թոռները տուն ունենան...